هتل آپارتمان ائل آی تبریز

هتل آپارتمان ائل‌آی در یکی از خوش آب و هواترین نقاط شهر تبریز واقع شده است. اما این شاید جزو معدود نکات مثبت این هتل باشد. این یک تجربه‌ی شخصی از حضور در این هتل است که ممکن است با تجارب دیگران قدری متفاوت باشد. از لحظه‌ی ورود آغاز می‌کنم. به طور طبیعی و طبق وعده، اتاق‌های هتل باید ساعت ۱۴ آماده‌ی تحویل باشند. حال آنکه ما وقتی ساعت ۱۵ به هتل رسیدیم هنوز اتاق آماده نبود؛ و با وجود خستگی راه، معطلی آماده شدن اتاق را نیز به جان خریدیم. برخورد کارکنان به طور کلی متوسط رو به پایین ارزیابی می‌شود. هرچند به همه تعمیم‌پذیر نیست. بعضی از آنها حتی تلاشی برای دوستانه نشان دادن لبخندشان نمی‌کنند. کارکنان بخش صبحانه هتل به محض عبور ساعت از ۹:۳۰ چراغ‌های سالن را یک به یک خاموش، و بلافاصله اقدام به جمع‌آوری اقلام نه چندان متنوع صبحانه می‌کنند. این را یک جور بی‌احترامی به مهمانی که در حال صرف صبحانه است قلمداد می‌کنم. منضبط‌ترین هتل‌ها هم با مسافرانشان اینگونه برخورد نمی‌کنند و وقتی با اعتراض مسافر روبرو می‌شوند با عبارت "خب حالا..." طلبکارانه و بی‌ادبانه با او برخورد نمی‌کنند. بماند که خانم و آقای متصدی بخش صبحانه، بی‌محابا درباره‌ی شغل و مدل لباس مسافرانی که در حال صرف صبحانه هستند، بلند بلند صحبت می‌کنند. تا اینجا همه را به حساب این می‌گذارم که هتلدار گرامی آداب آن را بلد نیست و صرف اینکه یک آپارتمان مسکونی را تبدیل به هتل کرده برایش کافی بوده و ساده‌دلانه به خودش نمره قبولی داده است. پارکینگ هتل طبق ادعای مسئول پذیرش برای ۸ خودرو ظرفیت دارد. خب این یک اغراق بزرگ است. البته اگر خودرو شما در پیچ و خم‌های تنگ بتواند بدون زخمی شدن و مالیدن به ستون‌ها وارد پارکینگ شود؛ و البته اگر اصلا جایی برای پارک وجود داشته باشد تا مجبور نباشید خودرو را در خیابان پارک کنید. واحدها تقریبا تمیز و مرتب هستند. اما کاملا معلوم است که این تمیزی برای روزهای نخست بوده و مالک هتل تلاشی برای حفظ کیفیت روزهای اول هتل نکرده. رویه‌ی مبل‌ها به طور آشکاری کثیف است که می‌شد با یک مبل‌شویی یا بخارشویی آن را تمیز کرد. اتاق‌ها فاقد کولر هستند که در فصل گرم سال پاسخگوی مسافر گرمایی نخواهد بود. پله‌های فرار به سهولت و راحتی به اتاق راه دارند. بدون اینکه درهای دوجداره‌ی اتاق قابلیت قفل شدن داشته باشند. این یعنی شما به سهولت می‌توانید از طریق پله فرار از اتاق خود خارج شوید و سر از واحدی دیگر در طبقات فوقانی و تحتانی دربیاورید. بماند که این دسترسی به سهولت از طریق کوچه و زمانی که در پارکینگ باز است برای دزدان مهیاست. واحدهای میانی احتمالا بدترین اتاق‌های هتل هستند. شما با باز کردن پنجره‌ی اتاق، با دیواری سیمانی زمختی مواجه می‌شوید. هر چند که روی منطقه‌ی جغرافیایی هتل حساب کرده باشید تا از منظره‌ی کوهستان لذت ببرید؛ اما دیوار سیمانی نصیب‌تان می‌شود. کیفیت سرویس‌های خواب قابل قبول است و هر چه باشد از هتل آپارتمان‌های مشابه در همین شهر که از پتوی پلنگی استفاده می‌کنند بهتر است. در نهایت باید گفت، هتل آپارتمانی که در عکس‌ها و تصاویر دلبری می‌کند اما مالک آن برای نگهداری هتل و حفظ کیفیت آن تلاش و هزینه‌ای نکند، یک ستاره از پنج ستاره نیز برایش زیاد است. خصوصا اینکه کارکنانش آموزش‌دیده نباشند، یا دست کم آداب مهمان‌نوازی را بلد نباشند.