بر دامنههای رشته کوه البرز و در نزدیکی قله با شکوه دماوند، دهکدهای زیبا و پر از طراوت آرام گرفته است. نوا روستایی است با آب و هوای سبک و پاک کوهستانی؛ پر است از چشمه سارهایی که از دل آنها آبی زلال و خنک جاری است. تنفس هوا در آزو دره و روستای نوا و تماشای هیبت تمام قد دماوند، این اسطورهی همیشه پابرجا، چنان فرحبخش است که گویی پا از زمین بیرون گذاشته و نسیم بهشتی را استشمام میکنید. خنک، با طراوت و بی بدیل. آزو با گل بتههای زرد رنگ و لالههای کوهیاش، اوج هنرمایی نقاش طبیعت و منظرهای است که روح و تن را به وجد میآورد و دل را نشاطی نو میبخشد.
روستای نوا که از توابع شهرستان لاریجان است، با تهران کم و بیش ۲ ساعت و نیم فاصله دارد. این روستا با زیبایی کم نظیر و مردم محجوب و دوست داشتنیاش یکی از برترین مقصدهای گردشگری روستایی در استان مازندران بوده و با آسمان صاف و لاجوردیاش، یکی از پنجاه رصدگاه برتر در ایران محسوب میشود و محل مناسبی برای آسمان نگری یا آستروتوریسم است. با حدود ۴۵ دقیقه پیاده روی سبک از روستای نوا در حاشیه رودخانه، به دشت سرسبز و آرام آزو میرسید. آزو دشتی ست بر فراز ابرها با پوشش مرتعی؛ و پر است از عطر گلها و گیاهان، که آدمی را مدهوش زیبایی بی پایان خود میکند و لذت قدم زدن در آن انتهایی ندارد. این دشت بی شک بهترین چشمانداز قله دماوند را پیش رویتان میگشاید.
چشماندازی نفس گیر که تماشای آن هر گردشگر و طبیعت گردی را مبهوت خویش میکند. از تهران به سمت رودهن حرکت کرده و جاده هراز را در پیش بگیرید. پس از امامزاده هاشم و پلور به آب اسک میرسید. در حدود ۵ کیلومتر جلوتر تابلوی رینه را در سمت چپ خود میبینید. کمی بعد از این تابلو و جلوتر از رستوران سالاری یک خروجی در سمت راست شما قرار دارد که به سمت نوا میرود. در مسیر به چهار تا سه راهی بر میخورید. از سه راهی اول و دوم که به روستای کندلو میروند عبور کرده و مسیر روستای گیلاس را در پیش بگیرید. پس از روستای گیلاس یک سه راهی وجود دارد که میبایست در آن به سمت راست بپیچید. سه راهی بعدی را به سمت چپ بپیچید. با ادامه مسیر به روستای نوا میرسید که در امتداد دره آزو واقع شده است.